Manuela Klara Olszewska - astropsycholog, charyzmatyczny psychoterapeuta, tarocista. Dzięki swej analitycznej metodzie oraz niezwykłej umiejętności dotarcia do każdego potrzebującego pomocy ma wdzięcznych klientów w całej Polsce, oraz za granicą. Od wielu lat uczy swej autorskiej metody posługiwania się Wtajemniczeniami Tarota. Jej uczniowie stają się profesjonalistami z szerokim ezoterycznym spojrzeniem na osobowość człowieka i jego zwykłe codzienne problemy. Książka jest kluczem do zrozumienia przesłania Tarota i może być podręcznikiem dla każdego, kto chciałby zgłębić tę wiedzę.
Mgr inż. Jadwiga Kalmus - artysta plastyk, tworząca ostatnio dzieła o tematyce ezoterycznej. Autorka talii kart Tarota, które są dołączone do książki.
Fragment: Wielkie Arkana Tarota, zwane też Wielkim Wtajemniczeniem fascynują ludzkość od wielu stuleci naszej i przeszłej ery. Owiane są legendą, jakoby byłyby pozostałością tajemnej wiedzy Egiptu, sięgającej czasów Hermesa Trismegistosa, który sam był postacią mityczną. Są więc mitem, czy faktem? Karty jako takie na pewno są faktem, choć osnute legendą i mitem są tak przedziwne i niezmienne, mimo wciąż zmieniającej się szaty. Obecnie tajemną moc dawnych kapłanów Egipskich łączy się z wiedzą mitycznej Atlantydy, a Atlantydę z kosmitami... Najwcześniejszy przekaz symboliki Wielkich Wtajemniczeń to dwadzieścia dwie stacje człowieczej drogi, przedstawione w tle obrazu atakującego byka w jaskini Lescaux, z której pochodzi większość obrazów naskalnych. Malowidła w Sierra Morena, w jaskini Lescaux z epoki mezolitu (ok. 10 tys. lat p.n.e.), obrazują dążenie człowieka do poznania istoty bytu, a tym samym chęć zgłębienia tajemnicy poczęcia i śmierci. Jest tam zawarta droga człowieka od niebytu, poprzez symboliczną ŚMIERĆ, aż do wpisania się w koło ŚWIATA. Przedstawione jest to schematycznie i umownie. Dziś mówimy, że początek Tarota nie jest dokładnie znany. Wiadomo, że wraz z Cyganami zawędrował przez Mezopotamię i Egipt do Europy, na początku Średniowiecza. W Starożytności istniał więc już w Egipcie i Mezopotamii, może więc po drugiej stronie morza Śródziemnego ludy pierwotne, pod wpływem impulsu z zewnątrz, stworzyły jego pierwowzór na wiele wieków wcześniej, przed nastaniem kultury i przekazów, które się zachowały. Może jest to nieudolny przekaz człowieka pierwotnego o wcześniejszej kulturze, która zaginęła? Może jest to informacja na przyszłość, jak należy żyć? Przekaz innej kultury lub tych co nas sklonowali? Jest to tylko hipoteza, jednak malowidło na grocie naskalnej przypomina w zarysie Dążenie GŁUPCA - WĘDROWCA do doskonałości poprzez wszystkie przypadki, które go po drodze spotykają, a przez to kształtują. Całą Drogę Wędrowca od zera do absolutu mamy w swoim archetypie, to jakby kosteczki człowieka pierwotnego, które z biegiem lat i rozwijających się systemów obrastały w złożoną, wieloznaczną i wielowarstwową symbolikę. Wizerunki Tarota z biegiem wieków i lat obrastały w symbole i zmieniały się zgodnie z wymogami czasu, zawsze jednak zgodnie z napięciem intuicji człowieka, która jest niczym innym, jak błyskawicznym kojarzeniem faktów i doznań. Jest to niezmienna baza Dużych Arkanów. Symbol daje do myślenia, wzmaga wyobraźnię, łączy rzeczywistość dawną i obecną, jest wieloznaczny, a przez to może być trudny do interpretacji. Pierwotnie każda karta Dużych Arkanów Tarota służyła jako opowieść symboliczna danej sytuacji, wziętej z życia. Mogła być używana przez swoją wieloznaczną symbolikę jako list, glejt, opis danej przygody, sytuacji, etapu wędrówki człowieka w życie. Później zaczęto kojarzyć doznania człowieka w fakty i przekazy kulturowe. Wówczas okazało się, że zmieniając kolejność drogi życiowej można ułożyć coś na kształt przepowiedni, poznać człowieka słabe punkty, jego charakter celów i dążeń w danym aspekcie i w związku z konkretną sytuacją. Zaczęto manipulować człowiekiem, przepowiadać, wróżyć, straszyć, co najbardziej rozpowszechniło się w Średniowieczu, przeżywając swój renesans w dobie Oświecenia i teraz znów na przełomie Nowej Ery wybucha z nową siłą. C. G. Jung w Wielkich Wtajemniczeniach zauważył materiał do zintegrowania wszystkich etapów świadomej drogi człowieka z tym co zakryte w nieświadomości, z tym co archetypowe. Tarot odpowiednio użyty może więc służyć do psychoanalizy, jest drogą samopoznania, duchowego rozwoju, wyzwolenia i pomaga w samookreśleniu się.
Mgr inż. Jadwiga Kalmus - artysta plastyk, tworząca ostatnio dzieła o tematyce ezoterycznej. Autorka talii kart Tarota, które są dołączone do książki.
Fragment: Wielkie Arkana Tarota, zwane też Wielkim Wtajemniczeniem fascynują ludzkość od wielu stuleci naszej i przeszłej ery. Owiane są legendą, jakoby byłyby pozostałością tajemnej wiedzy Egiptu, sięgającej czasów Hermesa Trismegistosa, który sam był postacią mityczną. Są więc mitem, czy faktem? Karty jako takie na pewno są faktem, choć osnute legendą i mitem są tak przedziwne i niezmienne, mimo wciąż zmieniającej się szaty. Obecnie tajemną moc dawnych kapłanów Egipskich łączy się z wiedzą mitycznej Atlantydy, a Atlantydę z kosmitami... Najwcześniejszy przekaz symboliki Wielkich Wtajemniczeń to dwadzieścia dwie stacje człowieczej drogi, przedstawione w tle obrazu atakującego byka w jaskini Lescaux, z której pochodzi większość obrazów naskalnych. Malowidła w Sierra Morena, w jaskini Lescaux z epoki mezolitu (ok. 10 tys. lat p.n.e.), obrazują dążenie człowieka do poznania istoty bytu, a tym samym chęć zgłębienia tajemnicy poczęcia i śmierci. Jest tam zawarta droga człowieka od niebytu, poprzez symboliczną ŚMIERĆ, aż do wpisania się w koło ŚWIATA. Przedstawione jest to schematycznie i umownie. Dziś mówimy, że początek Tarota nie jest dokładnie znany. Wiadomo, że wraz z Cyganami zawędrował przez Mezopotamię i Egipt do Europy, na początku Średniowiecza. W Starożytności istniał więc już w Egipcie i Mezopotamii, może więc po drugiej stronie morza Śródziemnego ludy pierwotne, pod wpływem impulsu z zewnątrz, stworzyły jego pierwowzór na wiele wieków wcześniej, przed nastaniem kultury i przekazów, które się zachowały. Może jest to nieudolny przekaz człowieka pierwotnego o wcześniejszej kulturze, która zaginęła? Może jest to informacja na przyszłość, jak należy żyć? Przekaz innej kultury lub tych co nas sklonowali? Jest to tylko hipoteza, jednak malowidło na grocie naskalnej przypomina w zarysie Dążenie GŁUPCA - WĘDROWCA do doskonałości poprzez wszystkie przypadki, które go po drodze spotykają, a przez to kształtują. Całą Drogę Wędrowca od zera do absolutu mamy w swoim archetypie, to jakby kosteczki człowieka pierwotnego, które z biegiem lat i rozwijających się systemów obrastały w złożoną, wieloznaczną i wielowarstwową symbolikę. Wizerunki Tarota z biegiem wieków i lat obrastały w symbole i zmieniały się zgodnie z wymogami czasu, zawsze jednak zgodnie z napięciem intuicji człowieka, która jest niczym innym, jak błyskawicznym kojarzeniem faktów i doznań. Jest to niezmienna baza Dużych Arkanów. Symbol daje do myślenia, wzmaga wyobraźnię, łączy rzeczywistość dawną i obecną, jest wieloznaczny, a przez to może być trudny do interpretacji. Pierwotnie każda karta Dużych Arkanów Tarota służyła jako opowieść symboliczna danej sytuacji, wziętej z życia. Mogła być używana przez swoją wieloznaczną symbolikę jako list, glejt, opis danej przygody, sytuacji, etapu wędrówki człowieka w życie. Później zaczęto kojarzyć doznania człowieka w fakty i przekazy kulturowe. Wówczas okazało się, że zmieniając kolejność drogi życiowej można ułożyć coś na kształt przepowiedni, poznać człowieka słabe punkty, jego charakter celów i dążeń w danym aspekcie i w związku z konkretną sytuacją. Zaczęto manipulować człowiekiem, przepowiadać, wróżyć, straszyć, co najbardziej rozpowszechniło się w Średniowieczu, przeżywając swój renesans w dobie Oświecenia i teraz znów na przełomie Nowej Ery wybucha z nową siłą. C. G. Jung w Wielkich Wtajemniczeniach zauważył materiał do zintegrowania wszystkich etapów świadomej drogi człowieka z tym co zakryte w nieświadomości, z tym co archetypowe. Tarot odpowiednio użyty może więc służyć do psychoanalizy, jest drogą samopoznania, duchowego rozwoju, wyzwolenia i pomaga w samookreśleniu się.
Tarot terapia słowem - Olszewska Manuela Klara
